bugün okuduğum bir yazı ta kalbimin derinliklerine götürdü beni yine; birkaç sonsuzluk anı…1 tılsımlı bahçe…..konser…sonsuzluk anları….ve tarifsizliği….
bir yandan olanca komik sürprizleriyle ve aynı anda fırsat olan açmazlarıyla hayatı alabildiğine bilgece yaşamaya çabalarken kimseye ses etmeden, nerede ve nasıl o an’ların tamamen koptuğunun/uzaklaştığının ipucunu kaçırdım.
tekrar ve tekrar ve tekrar içim titredi…..
